هاورکرافت (علوم پنجم)

خلاصه :

هواناو، شناوری دومنظوره (آبی‌-خاکی) است که به روش هوابرد و با استقرار روی بالشتکی از هوای فشرده به‌ آسانی و با نیروی رانش نسبتاً کمی روی سطوح آبی و خاکی حرکت می‌کند. هوای ورودی به هاورکرافت، از طریق پروانه به زیر سازه و بالشتک‌ها منتقل و سبب خیزش یا بلند شدن وسیله از روی سطح و استقرار آن بر روی توده‌ای از هوای تحت فشار می‌شود. بدین ترتیب، در زمان حرکت، نیروی مقاوم شناوری تا حد قابل توجهی کاهش می‌یابد و هاورکرافت با استفاده از سامانه رانش و ملخ هوایی به حرکت درمی‌آید. از خصوصیات شاخص این شناورها می‌توان به سـرعـت هاورکرافت‌ها که بسیار بیشتر از کشتی است(چون آن‌ها برای مقابله با فشار آب، هیچ نـیـرویـی را مـصـرف نمی‌کنند، بلکه تنها هوا را می‌شکافند) اشاره کرد؛ از دیگر خصوصیات آن نیز بـرتـری نـسـبـت بـه هـواپـیـمـا به دلیل قـابـلیـت حـمـل بـار آن اسـت. راحتی در طول حرکت نیز از نکات مهم هواناوها محسوب می‌شود، این شناورها مانند دیگر شناورهای دریایی دچار ضربات قوی امواج نشده و مشکلاتی مانند دریازدگی را برای مسافران ایجاد نمی‌کند که این ویژگی هنگام حمل نیروهای نظامی بسیار حائز اهمیت است. در واقع هاور کرافت ها دارای موتورهای جداگانه ای می باشند که این موتورها دو وظیفه اصلی را بر دوش می کشند. یکی از موتورها وظیفه گرداندن پره هایی را بر عهده دارد که با دمیدن هوا رو به پایین، عمل تعلیق نسبی قایق را انجام داده و موتور یا موتورهای دیگر عمل راندن قایق را به سمت دلخواه برعهده دارند. البته همانطور که اشاره شد هاور کرافت هایی با یک یا چند موتور که پره یا پره ها را می گردانند نیز وجود دارد. در این مدل ها باد ایجاد شده توسط پره ها به وسیله یک کانال به کناره های قایق برای عمل تعلیق انتقال داده می شود.

در سال ۱۷۱۶، Emanuel Swedenborg فیلسوف و دانشجوی الهیات از سوئد اقدام به ساخت یک مدل از فریم یک قایق وارونه همراه با تیوپ باد، یک کابین کنترل قایق در وسط آن و یک سطح نیم دایره به شکل پارو که عمل فشار هوا رو به پایین را بر عهده داشت اقدام کرد.

در اواسط ۱۸۷۰ میلادی مهندس انگلیسی Sir John Issac Thornycroft اقدام به ساخت چندین دستگاه از چنین وسایلی نمود که بر پایه ایده استفاده از هوا در بین بدنه قایق و آب طراحی شده بودند. او این عمل را به منظور کاهش کشش بین قایق و آب انجام داد.